یادگاری ات را که داده بودی هنوز هم بعد از  سالها بازش نکردم و نمیدانم چه در آن هست 

برایم مهم خودت بودی که نبودی و نمیتوانستم پیدایت کنم نمیدانستم کجایی چه میکنی

بارها به دنبالت گشتم نبودی زنگت زدم خاموش بودی پی ات آمدم خبری ازت نبودو نبودی

خاطرات بامن بود و یادگاریت که هرازگاهی نگاهش میکردم و به آن روز برمیگشتم 

نشد یکبار درآغوشت بگیرم نشد یکبار درکنار خودم ببینم نشد یکبار به حرف دلم گوش دهی

رفتی و سالها گذشت

فکرش را هم نمیکردم جایی که باورم نمیشد و فکرش را هم نمیکردم ببینمت

وقتی وارد شدی به لحظه ای حسم بهم گفت به چشمم آشنایی دل دل میکردم که چکار کنم 

تورا نمیدانم ولی من حواسم جز تو به چیزی نبود 

شعر های بچگیم درگوشم زمزمه میکرد سرزنگ هندسه . تنبل کلاس و منتظر زنگ میشینم

نشستم و منتظر نوای استاد بودم که بخواند آنچه که منتظرش هستم 

وقتی خواند دلم داشت از سینه بیرون می پرید باورم نمیشد بعد از سالها اینطوری و اینجا ببینمت 

شده بودم کبوتر نامه بری که منتظر جواب نامه اش بود

حس زیبایی داشتم پر از انرژی شده بودم پراز حس خوب و ماندنی که در عمر آدمی انگشت شمار پیش می آید

نمیدانستم چه گوش کنم چکار کنم همه چیز برایم کمتر از خودم انرژی داشت 

من بودم و رویای خوش و زیبا

بهت بگم جات خیلی خالی بود و کسی نمی توانست پرش کند

نظرات شما عزیزان:

میترا

ساعت11:54---7 آبان 1392

خیلی قشنگ بود عزیزم

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: